Parafia pw. św. Ap. Mateusza i Macieja w Raciborzu-Brzeziu

ŚW. MATEUSZ, Apostoł, Ewangelista

O życiu młodzieńczych lat św. Mateusza nie wiemy nic, podobnie jak o pierwszych latach życia wszystkich Apostołów. Ze św. Mateuszem spotykamy się po raz pierwszy w Kafarnaum, kiedy Chrystus zastał go spełniającego obowiązki celnika i powołał go na Apostoła. Fakt ten miał miejsce po cudownym uzdrowieniu paralityka, którego spuszczono przez otwór zrobiony w suficie mieszkania (Mt 9, 1-8). O tym cudzie musiał dowiedzieć się Mateusz, gdyż wieść o nim rozniosły tysiączne usta. Nie jest wykluczone, że Mateusz sam był świadkiem cudu, gdyż zainteresowanie samą osobą Chrystusa było wtedy ogromne.

O swoim nawróceniu tak pisze sam Mateusz: „Odchodząc stamtąd Jezus ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: << Pójdź za Mną!>> On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników, i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to faryzeusze mówili do Jego uczniów: << Dlaczego Wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?>> On, usłyszawszy to rzekł: << Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co to znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników>>” (Mt 9, 9-13).

Najcenniejszą pamiątką, jaką po sobie zostawił św. Mateusz, to jego Ewangelia. Napisał ją pomiędzy rokiem 50 a 60. Postanowił w niej wykazać, że Pan Jezus był prawdziwie obiecanym Mesjaszem, gdyż w Jego życiu wypełniły się wszystkie proroctwa. Święty miał potem głosić Ewangelię w Etiopii, a według innych w Persji, i tam ponieść śmierć męczeńską.

Relikwie św. Mateusza miały być przewiezione ze Wschodu do Paestum (Posidonii) we Włoszech. W wieku X przewieziono je do Salerno, w pobliże Neapolu. Tam znajdują się do dzisiaj w głównym ołtarzu w bogatej krypcie katedry.

Ikonografia najczęściej przedstawia św. Mateusza z księgą jego Ewangelii w towarzystwie postaci ludzkiej, często uskrzydlonej, czasem Apostołowi daje się również do ręki miecz.

ŚW. MACIEJ, Apostoł

Hebrajskie imię teoforyczne Mattatyah, po grecku Matthies, znaczy tyle, co „dar Jahwe”. Z Dziejów Apostolskich wynika, że św. Maciej należał do najpierwszych uczniów Pana Jezusa. Św. Piotr bowiem po Wniebowstąpieniu Pańskim tak się odezwał do Apostołów: „Bracia, musiało się wypełnić słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa”. Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą z przydomkiem Justus i Macieja.

Relikwie św. Macieja miała odnaleźć św. Helena. W czasach późniejszych miano je rozdzielić po kościołach: w Rzymie, w Trewirze i w Padwie.

Ikonografia najczęściej przedstawiała św. Macieja z siekierą lub halabardą. Jest uważany za patrona cieśli i rzeźników.